Verdere ervaringen en inzichten

[To everyone English speaking who is receiving this email: I will probably not be translating my messages to English here as this blog is read mostly by my Dutch relatives and friends. When I write in English, from now on, I will be posting it on: http://www.yoga-mind-control-blog.com

To unsubscribe from my blog (so you won't receive any further email) click one of the links on the bottom of your email message.]

Note: Lange post te gaan :).

Bedankt voor al jullie berichten: ze zijn lief en ook komisch (Paolo, Tim ;)). Ik heb niet de zin en zal dus ook niet de tijd nemen om op ieder individueel te gaan reageren maar weet dat ik stil sta bij wat jullie schrijven, ik antwoord in stilte en gedachte. Voel je vrij om me emails te sturen mocht je iets individueel te bespreken hebben.

Vandaag zouden we beginnen aan Reiki II maar zowel voor Naresh (de Reiki Master) als voor ons voelde het nog niet helemaal goed, dus we hebben besloten het 2 dagen uit te stellen.

Voor iedereen die op fotos en filmpjes zit te wachten; we hebben nog geen kans gehad om ze te uploaden. In het Internetcafe waar we vaak zitten was het niet toegestaan, zodra we eentje vinden waar dat wel het geval is, zullen we wat fotos en videos uploaden naar alle 3 de blogs.

Eergister was ons verteld over een verlaten Ashram in de vorm van een soort dorp/community helemaal achterin rishikesh ergens tegen de berg aan in het woud. Dit was de Ashram/ mini-dorp van Maharishi Mahesh Yogi (exiled from india en net 3 dagen terug overleden in Nederland). Hij heeft TM (Transcendental Meditation) geintroduceerd en hij heeft Swamiji Umesh Yogi (onze vriend en contactpersoon hier in India) geinitieerd in TM. Deze Swami heeft mij weer geinitieerd of diezelfde wijze in TM. Net zoals dat je initiaties krijgt bij Reiki, zo kun je, naast het leren van de techniqeken, ook initiatie krijgen van een master, iemand die daar bevoegd tot it.

(Initiatie is als het planten van een zaadje, waarna het zal groeien en bloeien in de student. Het geeft je een soort extra houvast op spiritueel niveau en initiatie wordt ook toegepast om je energie-lichaam meer in balans te krijgen of meer open te stellen voor de te leren stof en de ervaringen die gaan komen. Het is niet nodig, en zo heeft het voor mij ook nooit gevoeld, maar het schijnt te helpen en het houdt een stukje traditie en intentie puur.)

Anyway, gisteren besloten we naar dat verlaten ashram-dorpje op zoek te gaan. Het is tevens de plaats waar de Beatles werden ontvangen zon 40 jaar(?) terug door deze Mahareshi Mahesh Yogi. Begin van de Hippie-tijd? De oudjes onder jullie zullen er misschien wel iets over gehoord hebben; hoe de Beatles interesse kregen voor deze vorm van meditatie (transcendente meditatie).

We vonden het vrij gemakkelijk al kon je enkel het begin zien omdat er een soort van berg voor zat. Op het hek stond: "NO ENTRY". Dus we gingen naar binnen.

De eerste Hobbit-achtige stenen cottages (hutjes-achtige gevallen) staken uit de grond. Het pad was begroeid en overdekt door bomen, bewoond door apen. We begonnen de klim omhoog en na een paar van diezelfde hutjes gepasseerd te hebben, kwamen we bij een volgende doorgang/poort. Ook deze gingen we door en hier begon het dorp-achtige plaatsje.

De sfeer was er 'ancient'; oud en mystiek. Erg indrukwekkend en ergens ook wel beangstigend. Ik kreeg een soort van Ghost town gevoel. Er was niemand te bekennen en de huisjes waren begroeid, maar toch voelde het net alsof er elk moment iemand je op je schouder kon tikken. De vogeltjes en de apen leken hier nu de baas. Patty ging ergens een grote boom bezichtigen en Dennis en ik liepen een tuintje in van een verlaten? huisje en liepen via de stenen trap het platte dak op. Toen zagen we een kerel door diezelfde 2e poort komen waar wij net doorheen waren gegaan en hij liep op Patty af. Wij snelden er op af en het bleek een bewaker te zijn die zei dat we niet naar binnen mochten. Gelukkig heeft iedereen een zwak voor geld, en voor 150 rupees (zon 2,5 euro) was hij een gelukkig man en vertelde ons zelf wat over het verlaten gebied.

Ik vroeg hem waar de beatles verbleven toen ze hier een aantal weken waren, en hij wees een van de ronde cilinder-vormige stenen hobbit-huisjes aan met nummer 9 erop. Ik ging naar binnen om te kijken hoe ze daar geleefd hebben die weken: In een kleine, ronde ruimte met zo'n 6 vierkante meter aan oppervlakte en een plafond-hoogte van zo'n 1,90m. Er was een smal, stenen wenteltrapje dat in een mini-meditatie-ruimtetje op het dak van het huisje uitkwam. Al bij al was het gebouwtje zo'n 4 meter hoog op zijn hoogste punt. We hebben fotos van de buitenkant van dat precieze huisje waar de beatles in verbleven maar zoals ik al vertelde kunnen we nog niets uploaden.

We zagen een lang, breed en recht stenen pad, wederom overkoepelt door bomen en struiken, zacht-stijgend richting de bergen en dieper de bossen ingaan. We liepen dit verder af en bezichtigden enkele huisjes en hotel-achtige complexen onderweg. Aan het einde van het pad ging het over in een kronkelpaadje en kwamen we een mooi, hoog en groot gebouw tegen waar we wederom fotos van hebben. Ik ging ergens naar binnen en zocht de trappenhalletjes. Na er 1 gevonden te hebben liep ik naar de hoogste verdieping, het dak, en eenmaal daar hjad ik een erg mooi uitzicht over het mytische bos/park met hier en daar verlaten gebouwtjes en stenen meditatie-hutten boven het bladerendek van de bomen uitkomen. Hier en daar spotte ik een red-faced monkey.

Toen ik naar beneden keek aan de andere kant, spotte ik tevens een gekke maar aantrekkelijke levensvorm aan. Het was Patty die door de bossen aan het struinen was, op zoek naar nog meer mytische gebouwtjes. Ze riep iets, maar ik zat te hoog om haar goed te horen. Het bleek dat ze een ondergronds complex gevonden had waar Maharishi Mahesh Yogi wel eens verbleven heeft kunnen hebben.

Vanaf het dak zag ik nog een dak, aansluitend aan het dak waar ik reeds op stond en een trap die erheen ging. Nu stond ik nog hoger en ook hier waren er ook zo'n 8 meter hoge witte, ei-vormige torens gebouwd waar je onderdoor kon lopen, maar waar ook een mini-laddertje aan de buitenkant aan vastgeplakt leek. Vastgeplakt aan die punt/ei-vormige, met wit mozaiek bestempelde torens. Het leken wel uitzichtpunten. De laddertjes waren gemaakt van gebogen ijzer, van die metalen draden dat ze in vlechtbeton stoppen. Verroest en al.

Na er eenmaal voorzichtig een beklommen te hebben (want als je daar van af rolt in de breedte van het gebouw, dan heb je zo'n 1 meter breedte om jezelf op te vangen voordat je van het 5-verdiepingen? hoge gebouw valt (Om het even spannend te maken voor de mensen thuis)) zag ik dat het laddertje bovenaan niet ophield maar tevens ook naar binnen (in het halve ei) verder doorgevouwen was. Er zaten dus ruimtes in de toppen van deze puntige bouwsels waar zich niks anders dan het andere uiteinde van datzelfde laddertje bevond die weer omhoog leidde naar dat 50 cm brede gat in de top. Ik liet voorzichtig mijn hoofd door het gat zakken omdat het buiten zo licht was en binnen pikdonker (kon van buitenaf dus niks zien) toen ik nog net op tijd 2 grote zwaarden mijn kant op zag komen, vanuit de muur. Ik kon nog net op tijd mijn hoofd terugtrekken.

Ok dat van die messen is niet waar gebeurd, maar in dit dorp kregen we dikwijld een Tomb Raider gevoel. Afijn, eenmaal met mijn hoofd in die ruimte, was er dus niks te zien, enkel een betonnen vloer en het laddertje. Een oude waterfles en wat planken. Dit werd dus gebruikt om te mediteren, zo afgesloten van de buitenwereld als mogelijk. De energie dat uit het gapende, donkere gat kwam was ergens ook beangstigend, alsof er nog iemand zat te mediteren, of alsof je de geschiedenis van zo'n plek inene voelt. Zoals je wellicht ook wel eens hebt als je zon oude, bewaarde martelkamer bekijkt, of een of andere plek waar vroeger een bepaald iets gebeurde.

Ik bleef even op de rand van dit gat zitten en pakte het foto-toestel van Patty uit mijn zak om wat fotos te maken van zowel Patty (die nog aan het struinen was) als van het uitzicht dat nu nog wijdser was. Echt een mystieke plek. Alsof je in een hut boven het bomendek van een groot oerwoud zit, omringd door bergen, met hier en daar menselijke bouwsels die de lucht raken, als grotendeels intacte ruines.

Patty en Dennis zagen me zitten in die toren en kwamen ook omhoog, na hier even wat rondgelopen te hebben gingen we terug naar beneden terwijl we het zonde vonden dat dit ooit verlaten is. Zit heel veel potentie in deze mystieke plek.

We hebben in de buurt van het beatles huisje nog even een uurtje gemediteerd. Daarna gingen we via een bospaadje terug naar ons gedeelte, waar we nog een grote koe tegen kwamen, met deels afgestroopte huid, die er naast lag, en metzijn hald helemaal open. Een straat hond was er smakelijk van aan het eten. :). We vroegen ons wel even af wat voor beest dat gedaan zou kunnen hebben, en vooralsnog vind ik het verhaal van de luipaard het meest aannemelijk, gezien de grootte van de koe en de verwonding.


Deze post zou natuurlijk niet compleet zijn zonder een stukje filosofie dat wellicht wat verandering in perspectief brengt over de zoektocht naar onszelf. Want wie of wat zijn wij nou eigenlijk? Zijn wij wie we denken dat we zijn? Zijn wij wat we geloven over onszelf? Of wat andere geloven dat wij zijn? Het lijkt erop dat ons geloof over wat wij zelf zijn, een mengelmoesje is van dat wat anderen over ons denken/geloven/vinden/zeggen. Daarom is onze eigen natuur ook zo onzeker en ons vertrouwen en gevoel van wat werkelijk zijn, zo wankel en afhankelijk van complimenten, vernederingen, meningen en denkbeelden. Ons vertrouwen en zekerheid in onszelf, in ons wezen, is ver te zoeken.

Een baby wordt geboren en heeft geen begrip van wie hij is. Hij is volledig afhankelijk van wat de mensen om hem heen in hem zien. De baby leert zichzelf kennen door de ogen van anderen... Think about it.

Als papa zegt: je bent mooi, dan neemt kind dat aan, want hij heeft geen besef van wie hij is; zijn visie is zonder inhoud, en naar buiten toe gericht, open, vragen naar antwoord over zijn bestaan. Zijn mentale geloof over wat hij is heeft zich nog niet gevormd. In a way, is de baby verlicht, hij heeft nog geen vals geloof over zijn aard. Hij is naief, staat open voor alle suggesties en is op de een of andere manier aan het ontdekken wie hij is.

Als Papa zegt: "Je bent mooi" dan neem je dit aan als een waarheid, want de omgeving en wat anderen denken is de waarheid, toch? Op die leeftijd zoiezo, maar op de onze is dat meestal nog steeds het geval.

Als leraar zegt: "Je bent slecht in rekenen" dan geloofd het kind dat, want wat voor authoriteit heeft het kind of het gebied van rekenen? welke wijsheid en erkenning heeft het kind in dit gebied? Niks, het is open en onzeker, probeert zijn best te doen en is nog bezig zichzelf te ontdekken. Maar meester weet alles, meester kijkt na, die corrigeert en weet alle antwoorden. Als meester zegt dat ik niet kan rekenen, dan heeft die uitspraak waarde, autoriteit. Dus ik geloof dat ik slecht ben in rekenen. Mijn prestaties zullen zich hier naar dan ook gaan gedragen, want de volgende keer dat ik weer zo'n som moet maken, wordt ik nog zenuw-achtiger en voel ik mij al slecht in rekenen en een loser zefls voordat ik de berekening opgschreven heb!

Die zegt dat ik mooi ben, zus zegt dat ik lelijk ben, die zegt dat ik slim ben, die zegt dat ik een idioot ben. Onze open en ontvankelijke vizie verandert langzaamaan in een steeds stuggere, maar nog altijd afhankelijke vizie waarin we duizenden gedachtes en ideen hebben over wie wij zijn, wat wij kunnen en hoe anderen ons zien.

Maar wij ben jij echt? Wie ben ik echt? Is het de gedachte die ik over mezelf heb? Ben ik mooi als jij me mooi vind? Of is dat de mening die voortkomt uit jouw instabiele, van anderen afhankelijk-zijnde mening en visie op wat mooi en lelijk is? Hebben andere ook maar enige wijsheid en autoriteit om te bepalen wie wij zjn?

We hebben zoveel gedachtes over onszelf, dat we niet meer weten hoe we simpelweg kunnen zijn en bestaan zoals we zijn en bestaan. Waar is de joy en het werkelijke geluk en de vrijheid in onze handelen, doen en zijn? Die is ver te zoeken.

Gedachtes zijn fluctuaties van energie in onze geest. We zijn in staat te denken dat we mooi zijn, dat we lelijk zijn, dat we 3 tepels hebben en dat we de mount everest beklommen hebben. Het zijn allemaal gedachtes en geen van hen kan definieren wie of wat we zijn. Dat werkelijke zijn moet dus wel voorbij de gedachtes liggen; in de pure ervaring van stilte, waarin we ons realiseren: "Ik Ben". Niet "Ik ben dit, ik ben dat, ik ben lelijk, ik ben man, ik ben vrouw". We moeten er niks achter plakken, want zodra we dat doen, dan gaan we op in de gedachtes over onszelf, in plaats van dat we opgaan in de vrije ervaring van Ik ben. Realiseer je puur en simpelweg dat je bestaat.

Zoals Osho zegt in zijn boek over Yoga: "Je bestaat. Zoveel is zeker. Je bent je bewust van dat je bestaat, zoveel is ook zeker. Deze 2 ingredienten zijn genoeg voor yoga experimentatie."

Yoga kun je hierin vervangen door Het Leven zoals het is.

De enige bevrijding uit dit onware besef over onszelf, de enige bevrijding uit deze onzeker gedachte stroom over onszelf en het leven, de enige vrijheid, is dan ook om je bewust te zijn van dat je bestaat; te erkennen dat wat jij bent, datgene is wat in elke ervaring observeert, achter de schermen. Als je eet, ben je niet aan het eten, maar ben je je bewust van dat je eet. Dat bewustzijn, die observeerder, dat is onze pure aard, de enige waarheid van ons zijn, van ons bestaan; onbeinvloed door gedachtes en geloofsovertuigingen.

Als je ziet, kijk dan naar wat je ziet, maar vraag jezelf dan: Wie ziet er?
Als je hoort, luister dan naar wat je hoort, maar wordt je eens bewust van datgene in jou wat er hoort. De hersenen verwerken de prikkels, maar wat is datgene in jou dat zich bewust wordt van die prikkels?
Wie ben jij?

Tijd om mijn lichaam wat te laten eten.

Love & Light,
Bentinho
http://www.yoga-mind-control.com